clarissa pinkoli estes

Kiedy jesteśmy razem, nie można nas złamać.

Magdalena Daniłoś23 kwietnia 2020

Rozwieszam pranie. Jak to często bywa, kiedy wykonuję mechaniczne czynności – myśli biegają od prawej do lewej strony mojej głowy. Nagle pojawia się niespodziewane uczucie smutku. Przed oczami stają bliscy mi ludzie, z którymi jeszcze kilka tygodni temu śmiałam…

Czytaj więcej

- Wyzwania
- 4 marca 2021
Jestem wystarczająca

Znasz to uczucie, kiedy ktoś mówi Ci komplement, a Ty zamiast poczuć radość, szukasz podtekstu i wietrzysz podstęp? A może zdarzyło Ci się totalnie odebrać sobie moment satysfakcji z sukcesu, ponieważ jeden szczegół tego, na co tak długo pracowałaś, nie był taki, jak sobie go wyobraziłaś? Jeśli odnajdujesz się w tych przykładowych sytuacjach, to chcę Ci powiedzieć, że jest nas więcej. Od kiedy pamiętam, zawsze coś było niewystarczające w moim życiu. A żadna chwila nie była warta tego, by ją celebrować, bo w głowie już rozkminiałam: Jak mogę to poprawić? Ulepszyć? Albo co gorsze, zastanawiałam się: Co spieprzyłam? Jeśli coś w mojej ocenie zrobiłam nie tak, albo sama sobie, po raz milionowy, udowodniłam, że się do czegoś nie nadaję, moje myśli i emocje ściągały mnie w dół jak ruchome piaski. A uczucia, jakie mi w takich momentach towarzyszyły, zdawały się nie mieć końca. Pamiętam, jak szykowałam się na pojawienie się, jako uczestnik, na szkoleniu dedykowanym stricte kobietom. Weszłam na salę i zupełnie niepewnie usiadłam w rzędzie z kobietami, które zupełnie serio zrobiły na mnie wrażenie. Piękne, mądre, wygadane. Wow! W pewnym momencie naszym zadaniem było wypisanie 10 rzeczy, które w sobie lubimy. Zabrałam się do pisania i pisałam jak szalona,,...
- Refleksje
- 23 kwietnia 2020
Kiedy jesteśmy razem, nie można nas złamać.

Rozwieszam pranie. Jak to często bywa, kiedy wykonuję mechaniczne czynności – myśli biegają od prawej do lewej strony mojej głowy. Nagle pojawia się niespodziewane uczucie smutku. Przed oczami stają bliscy mi ludzie, z którymi jeszcze kilka tygodni temu śmiałam się, przytulałam Pierwszy raz, od kiedy rozpoczęła się izolacja, dociera do mnie, że nie wiem, kiedy to wszystko znowu poczuję. Ogarnia mnie dogłębne przygnębienie. Kliknij w link, by posłuchać dopasowanej do nastroju playlisty Spotify. Jestem introwertyczką. Mimo że kocham ludzi, baterie najchętniej ładuję w samotności. Najczęściej z książką w łóżku, pod kocem z herbatą w ręku. Od 3 lat pracuję z domu. Podjęłam taką decyzję dla testu, a później nigdy już nie zapragnęłam wrócić do biura. W domu jest mi dobrze, jest cudownie. Jednak ostatnie kilka lat byłam często poza domem. Moja praca, w dużej mierze opierająca się na dzieleniu się wiedzą, wymagała ode mnie ciągłych podróży. Tęsknota za domem w ostatnich miesiącach była tak ogromna, że wpływała na satysfakcję z tego, co robię. W mojej pracy najbardziej kocham spotkania z ludźmi. Jednak przebywanie poza domem sprawiło, że poczułam, jak ulatuje ze mnie miłość do zawodowej części mojego życia. I właśnie kiedy już byłam pewna, że nie dam rady dłużej wyjeżdżać,,...
- Emocje
- 30 kwietnia 2020
Jestem zła na Ciebie!

Stoję na sali warsztatowej w wyciągniętym dresie. Od kilku tygodni biłam się z myślami, czy jestem gotowa, żeby się odważyć na to doświadczenie. Warsztat terapeutyczny, brzmi jak coś, czego potrzebuję. Jednak wizja tego, że jadę do obcego miejsca, do niemal obcych ludzi, by się „otworzyć emocjonalnie”, porażała mnie. Zdecydowałam, że jadę. Prowadzący warsztat wydali polecenie: dobierzcie się w pary, chwyćcie za dwa końce skręconego ręcznika, a następnie ciągnijcie go w swoją stronę tak mocno jak potraficie, patrząc swojej partnerce w oczy, krzycząc przy tym: MOJE! Zaczynamy ćwiczenie. Wczuwam się na 200%. Wpadam niemal w stan flow. Powtarzamy ćwiczenie 2, 3 razy. Za każdym razem przeciągam ręcznikiem swoją partnerkę na moją stronę i wygrywam tę „walkę”. Czuję euforię. Jestem totalnie zaskoczona tym, co się ze mną dzieje. Kiedy wracam niejako świadomością na salę, uzmysławiam sobie jednak, że nie wszyscy czują to samo co ja. Część uczestniczek warsztatu jest mocno wkurzona. Prowadzący warsztat pytają uczestniczki o odczucia z ćwiczenia i zaczyna się bardzo intensywna dyskusja. Uczestniczki mówią: „To ćwiczenie było trudne”, „nie miałam ochoty go wykonywać”. Na pytanie prowadzących, skąd te odczucia, pada w zasadzie jedna odpowiedź: – To ćwiczenie zakłada, że mam zrobić coś wbrew mojej naturze. – Czyli co? –,...

To też przeminie

Tylko miłość nas uratuje

Sztuka odpoczywania – jak stałam się leniuchem

ASMR – orgazm dla mózgu, terapia dla duszy

Kiedy jesteśmy razem, nie można nas złamać.

Jestem wystarczająca

Kiedy jesteśmy razem, nie można nas złamać.

Jestem zła na Ciebie!