wysoka wrażliwość - Magdalena Daniłoś

Cztery lekcje jakie odebrałam od Brene Brown

Wysoka wrażliwość

Cztery lekcje jakie odebrałam od Brene Brown

Magdalena Daniłoś27 maja 2020

Pamiętam ten dzień, jakby był wczoraj. Wracałam już dość późno ze szkolenia, które prowadziłam kawał drogi od mojego domu. Droga powrotna prowadziła mnie Kielecczyzną, był piękny słoneczny dzień. Kiedy wracam autem po 8 godzinach mówienia do ludzi, bywam już…

Wysoką wrażliwość można pokochać!

Wysoka wrażliwość

Wysoką wrażliwość można pokochać!

Magdalena Daniłoś20 maja 2020

Jestem osobą wysoko wrażliwą i jestem z tego dumna! Dzień, w którym udało mi się nazwać moją „inność”, był absolutnym i bezdyskusyjnym krokiem milowym w moim życiu. Razem z tym uświadomieniem przyszła ulga. Ufff, to znaczy, że nie tylko…

Jak odkryłam, że jestem osobom wysoko wrażliwą.

Wysoka wrażliwość

Jak odkryłam, że jestem osobą wysoko wrażliwą.

Magdalena Daniłoś21 kwietnia 2020

Od kiedy pamiętam, świat odbierałam „inaczej” niż ludzie wokół mnie. Przez 34 lata życia myślałam, że coś jest ze mną nie tak, nie wiedziałam, że jestem osobą wysoko wrażliwą. Nigdy nie zapomnę jednego ze spotkań biznesowych, podczas którego zostałam…

- Emocje
- 15 lipca 2024
Skąd ta ZŁOŚĆ?
O Złości ma… “Nie wypada się złościć”, “Złość piękności szkodzi” – w naszym języku znajdziemy masę powiedzeń, które wskazują na kulturowe podejście do emocji, jaką jest złość. Sama nazwa wywodzi się przecież od rzeczownika “zło”. Złość jest pojmowana, więc jako nieetyczna, niepotrzebna, odbierająca kontrolę w sposób, którego należy się wstydzić. Mocne uczucie złości w języku przeradza się we “wściekłość” od choroby wścieklizny, a złoszczącą się osobę dyskredytuje się na każdym kroku. “Opanuj się, Czego się wściekasz? Nie myślisz jasno, Jesteś złośliwa/y”. Ale ta presja kulturowo-językowa prowadzi jedynie pod ścianę – tam, gdzie nie wiesz, co czujesz i dlaczego, bo blokując złość, blokujesz też inne swoje emocje. Nie rozumiesz swoich granic i nie umiesz ich wyznaczyć, co napędza dalszą frustrację. Strach przed brakiem kontroli, kiedy Twoje emocje biorą górę, paradoksalnie powoduje, że dużo łatwiej Tobą sterować. Jeśli nie masz dostępu do siebie jesteś łakomym kąskiem dla manipulatorów i toksyków. Czy to nie znamienne, że kultura nakazuje Ci odrzucić swoje emocje, przez co trudniej realizować Ci swoje potrzeby? Czas z tym skończyć i ukochać swoją złość. A żeby to zrobić zastanówmy się, czym w ogóle jest i skąd się bierze uczucie złości. Zapraszam do lektury! “Czuję złość” – to znaczy? Złość jest,...
- Refleksje
- 23 kwietnia 2020
Kiedy jesteśmy razem, nie można nas złamać.
Rozwieszam pranie. Jak to często bywa, kiedy wykonuję mechaniczne czynności – myśli biegają od prawej do lewej strony mojej głowy. Nagle pojawia się niespodziewane uczucie smutku. Przed oczami stają bliscy mi ludzie, z którymi jeszcze kilka tygodni temu śmiałam się, przytulałam. Pierwszy raz, od kiedy rozpoczęła się izolacja, dociera do mnie, że nie wiem, kiedy to wszystko znowu poczuję. Ogarnia mnie dogłębne przygnębienie, że nie jesteśmy razem. Kliknij w link, by posłuchać dopasowanej do nastroju playlisty Spotify. Jestem introwertyczką. Mimo, że kocham ludzi, baterie najchętniej ładuję w samotności. Najczęściej z książką w łóżku, pod kocem z herbatą w ręku. Od 3 lat pracuję z domu. Podjęłam taką decyzję dla testu, a później nigdy już nie zapragnęłam wrócić do biura. W domu jest mi dobrze, jest cudownie. Jednak ostatnie kilka lat byłam często poza domem. Moja praca, w dużej mierze opierająca się na dzieleniu się wiedzą, wymagała ode mnie ciągłych podróży. Tęsknota za domem w ostatnich miesiącach była tak ogromna, że wpływała na satysfakcję z tego, co robię. W mojej pracy najbardziej kocham spotkania z ludźmi. Jednak przebywanie poza domem sprawiło, że poczułam, jak ulatuje ze mnie miłość do zawodowej części mojego życia. Czas pandemii I właśnie kiedy już byłam pewna,,...
- Emocje
- 30 kwietnia 2020
Jestem zła na Ciebie!
Stoję na sali warsztatowej w wyciągniętym dresie. Od kilku tygodni biłam się z myślami, czy jestem gotowa, żeby się odważyć na to doświadczenie. Warsztat terapeutyczny, brzmi jak coś, czego potrzebuję. Jednak wizja tego, że jadę do obcego miejsca, do niemal obcych ludzi, by się „otworzyć emocjonalnie”, porażała mnie. Zdecydowałam, że jadę. Prowadzący warsztat wydali polecenie: dobierzcie się w pary, chwyćcie za dwa końce skręconego ręcznika, a następnie ciągnijcie go w swoją stronę tak mocno jak potraficie, patrząc swojej partnerce w oczy, krzycząc przy tym: MOJE! Zaczynamy ćwiczenie. Wczuwam się na 200%. Wpadam niemal w stan flow. Powtarzamy ćwiczenie 2, 3 razy. Za każdym razem przeciągam ręcznikiem swoją partnerkę na moją stronę i wygrywam tę „walkę”. Czuję euforię. Jestem totalnie zaskoczona tym, co się ze mną dzieje. Kiedy wracam niejako świadomością na salę, uzmysławiam sobie jednak, że nie wszyscy czują to samo co ja. Część uczestniczek warsztatu jest mocno wkurzona. Prowadzący warsztat pytają uczestniczki o odczucia z ćwiczenia i zaczyna się bardzo intensywna dyskusja. Uczestniczki mówią: „To ćwiczenie było trudne”, „Nie miałam ochoty go wykonywać”. Na pytanie prowadzących, skąd te odczucia, pada w zasadzie jedna odpowiedź: – To ćwiczenie zakłada, że mam zrobić coś wbrew mojej naturze. – Czyli co? –,...